نوح ـ علیه السلام ـ زمانی به پیامبری مبعوث شد که مردم عصرش غرق در بت پرستی، خرافات، فساد و بیهوده گرایی بودند. آنها در حفظ عادات و رسوم باطل خود، بسیار لجاجت و پافشاری می کردند. و به قدری در عقیده آلوده خود ایستادگی داشتند که حاضر بودند بمیرند ولی از عقیده سخیف خود دست برندارند. نام قوم نوح در جایی ذکر نشده است هر چند در قرآن کریم به اوصاف این قوم بسیار پرداخته شده است. این قوم به حدی از حق دور بوده که بیش از نه صد سال تبلیغ حضرت نوح (ع) باز هم بر گمراهی خود سماجت ورزیده تا اینکه پیامبر خدا از هدایت آن‌ها نا امید گشته و در نهایت از خدای متعال برای آنان درخواست عذاب می‌کند: وَ قَالَ نُوحٌ رَّبِّ لَا تَذَرْ عَلیَ الْأَرْضِ مِنَ الْکَافِرِینَ دَیَّارًا * إِنَّکَ إِنْ تَذَرْهُمْ یُضِلُّوا عِبادَکَ وَ لا یَلِدُوا إِلاَّ فاجِراً کَفَّارا(1). «و نوح گفت: ای پروردگار من، بر روی زمین هیچ یک از کافران را مگذار، که اگر بگذاریشان، بندگانت را گمراه میکنند و جز فرزندانی فاجر و کافر نیاورند.»